W piątek 2 grudnia studentki II r. katowickiej Arteterapii pod opieką dr Edyty M. Nieduziak miały możliwość uczestnictwa w wizycie studyjnej w Szpitalu Klinicznym im. dr. Józefa Babińskiego SPZOZ w Krakowie – Kobierzynie. Pobyt rozpoczęłyśmy od spotkania w działającym na terenie szpitala Warsztacie Terapii Zajęciowej, którego uczestników i pracowników część z nas poznała podczas ostatnich Dni Arteterapii i Muzykoterapii Katowickiej, kiedy mieliśmy okazję oglądać przedstawienie „Torturownia dla stonek”. Tym razem podziwialiśmy prace plastyczne i pracę wtz „od kuchni”. Dziękujemy kierownictwu placówki oraz jego pracownikom.
Pozostając w obszarze sztuk wizualnych, podziwialiśmy wiszące rzeźby Jerzego Kędziory, które znalazły swoje miejsce w szpitalnym parku i przypominają o trudnym procesie odzyskiwania i utrzymywania równowagi.
Zachwyt wzbudziła odnaleziona w szpitalnych zakamarkach bożonarodzeniowa krakowska szopka, którą można podziwiać w szpitalnym teatrze. Odrestaurowana czeka na uzupełnienie przygotowywanym przez pacjentów i terapeutów przedstawieniem wg tekstu J. Cierniaka. Wykonane przez pacjentów kukły kryją w sobie tajemnice!
Kobierzyński teatr to również miejsce prezentacji obrazów niegdysiejszych pacjentów szpitala, w tym tak znanych dzisiaj osób jak chociażby Władysław Wałęga (którego wystawę można obejrzeć jeszcze do końca roku w krakowskim Muzeum Etnograficznym). Są również prace obecnych pensjonariuszy – chociażby te, z wystawy „Kamień w bucie” przygotowanej przez pacjentów z Oddziału Psychiatrii Dzieci i Młodzieży.
Część tych działań może ujrzeć światło dzienne dzięki projektom realizowanym także na terenie Centrum Terapii Zajęciowej, które szczyci się najnowszym muralem przygotowanym przez uczestników zajęć. Nasze studentki miały również swój udział w jego tworzeniu. Może wrócimy na wiosnę aby zobaczyć jak się mają nasze podwodne zwierzątka.
Ciemną stronę choroby psychicznej ale także proces zdrowienia odkryć można dzięki stałej wystawie w podziemiach CTZ. Jej tytuł „Uważaj na głowę” jest tyleż metaforyczny co rzeczywisty. Dziękujemy panu Marcinowi za osobiste relacje – nie ma nic bardziej prawdziwego niż autentyczne dzielenie się swoimi przeżyciami.
I last but not least: przeogromnie wdzięczne jesteśmy pani Maciejowi Bobrowi – rzecznikowi prasowemu szpitala za poświęcony czas, oprowadzanie i opowieści.
