Artykuł pt. „Dodawanie otuchy jako forma wzmocnienia ludzkości nie tylko w czasie pandemii. Międzygeneracyjna transmisja przesłania Wincentego Kadłubka” autorstwa dr hab. Alicji Żywczok, prof UŚ, stanowi cenne studium mediewistyczne mniej znanej części dorobku mistrza Wincentego Kadłubka (ok. 1150–1223). W swym dziele kronikarskim: Magistrii Vincentii Chronicon Polonorum zachęcał do nietracenia i nabierania otuchy, a zwłaszcza do czerpania przyjemności z dodawania jej innym ludziom. Zalecał również prowadzenie prawego życia, które w jego przekonaniu pozostaje najpewniejszym „strażnikiem szczęścia”.
Dodawanie otuchy jako typowo ludzka umiejętność społeczna i wychowawcza stanowi zasadniczą problematykę teorii wychowania, pedagogiki ogólnej, pedagogiki społecznej, a ukazana w kontekście historycznym – również historii wychowania. Niniejszy artykuł jest więc propozycją udzielenia odpowiedzi na kilka pytań (i zarazem rozwiązania problemów badawczych): jak Wincenty Kadłubek postrzega otuchę oraz jakie znaczenie przypisuje dodawaniu jej innym ludziom? Jakie przekazuje wskazówki odnośnie do nietracenia i nabierania otuchy oraz dodawania jej innym? Jakie czynniki stanowią, jego zdaniem, przeszkody w napełnianiu się otuchą oraz jak się przed nimi chronić (to znaczy jak im zapobiegać oraz jak je pokonywać)?. Posłużenie się metodami hermeneutycznymi w badaniu problematyki dodawania otuchy jako umiejętności społecznej, rozpoznanej w dorobku tego myśliciela, wydaje się uzasadnione, biorąc pod uwagę jej znaczenie poznawcze i noetyczne.
Więcej informacji na stronie: Dodawanie otuchy jako forma wzmocnienia ludzkości nie tylko w czasie pandemii. Międzygeneracyjna transmisja przesłania Wincentego Kadłubka (ejournals.eu)
