Uniwersytet Śląski w Katowicach

W 1991 roku zaczęła się moja, trwająca do dziś, przygoda z CERN-em. Rozpoczęła się trochę przypadkowo, ponieważ jako stypendysta Fundacji Alexandra von Humboldta na Uniwersytecie Monachijskim włączyłem się w prace eksperymentu Crystal Barrel, który badał własności lekkich mezonów i poszukiwał glueballi, czyli stanów związanych gluonów. Mezony były produkowane w anihilacji antyprotonów z CERN-owskiego akceleratora LEAR (Low Energy Antiproton Ring) z protonami.

Prawie dziesięcioletnie badanie własności mezonów zaowocowało habilitacją i przekonaniem, że jedynie praca w międzynarodowych grupach badawczych, wykonujących eksperymenty w wiodących laboratoriach, jest moją przyszłością jako fizyka jądrowego i wysokich energii. Po powrocie z CERN-u, w 2000 roku, wspólnie z fizykami z Krakowa, Warszawy i Wrocławia założyłem Polską Grupę Neutrinową.

Pierwszym eksperymentem neutrinowym, w którym brały udział polskie zespoły badawcze – w tym z Uniwersytetu Śląskiego – był eksperyment ICARUS. Po uruchomieniu w 2010 roku detektora ICARUS w podziemnym laboratorium fizyki w Gran Sasso we Włoszech przez 3 lata mierzyliśmy oddziaływania neutrin mionowych z wiązki CNGS (CERN Neutrinos to Gran Sasso) w ciekłym argonie, którym był wypełniony detektor. Do tej pory jest to największa ciekłoargonowa komora projekcji czasowej, jaka została zbudowana.

Jednym z ciekawszych wyników uzyskanych przez detektor ICARUS był pomiar prędkości neutrin po doniesieniu o ich nadświetlności przez eksperyment OPERA. Pokazaliśmy, że neutrina, jako cząstki posiadające masę, nie mogą poruszać się szybciej niż światło.