Dla jednych studiowanie w Kolegium to czysta enigma – zagadka pozostająca nierozwiązywalna nawet dla osób podejmujących to wyzwanie, dla pozostałych skomplikowana sztuka, której tajniki rozgryźli wyłącznie nieliczni. Dla mnie stał się to swoisty sposób rozumienia świata.
Odnalazłam miejsce, w którym przenikają się indywidualności, które w sformalizowanym systemie polskiej edukacji wyższej daje przestrzeń. Przestrzeń, na realizowanie ambitnych działań, na dokonywanie nieoczywistych na pierwszy rzut oka wyborów, na poznawanie i rozumienie tego, kim człowiek chce zostać i jaką ścieżkę zawodową obrać. Kolegium Indywidualnych Studiów Międzyobszarowych Uniwersytetu Śląskiego to wyjątkowy punkt styku nauk ścisłych i humanistyczno-społecznych na mapie Polski, miejsce konfrontacji przyszłych naukowców z aspirującymi społecznikami i politykami. Spotkania, które odbyłam w ciągu dwóch lat spędzonych wśród członków tej wspólnoty, nie zawsze kończyły się oczywistymi konkluzjami. Odbyte rozmowy jeszcze długo wybrzmiewały echem w mojej głowie, zmuszając do refleksji czy przyjęcia innego punktu widzenia.
Najbardziej jestem wdzięczna za tutoring. Indywidualna praca z opiekunką naukową doprowadziła do odkrycia tego, co w życiu chcę robić, a w jakich rolach absolutnie się nie widzę. To nie tylko praca semestralna, którą należy zaliczyć, a skomplikowany proces odkrywania, rozumienia, akceptowania lub negowania. Nie sądzę, że bez tych elementów byłabym kompletną (nie to, żebym uważała, że wychodzi się kompletnym z Kolegium, bo życie to skomplikowany proces nieliniowego rozwoju) absolwentką.
Studiowanie w Kolegium nie zawsze uważałam za proste. Było wiele momentów, kiedy uważałam, że mierzę się z wyzwaniami nie na moje siły, szczególnie w procesie kształcenia, jednak za każdym razem dostawałam narzędzia i wsparcie umożliwiające pokonanie przeciwności. To właśnie jest życiowym credo.