na najlepszy artykuł naukowy dotyczący relacji Kościół-Państwo, wolności religijnej oraz swobód obywatelskich
Dziekani Wydziału Teologicznego i Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach ogłaszają konkurs pamięci Szlomo Szabtaja Halewiego Horowitza, wybitnego rabina Zamościa w latach 1889 – 1928 jako wyraz wdzięczności za zaangażowanie naukowe dla świata akademickiego na Górnym Śląsku i w Zagłębiu dla Pana Profesora Josepha Haleviego Horowitza Weilera, wnuka śp. Rabina Horowitza.
- Konkurs adresowany jest do studentów uczelni wyższych, zlokalizowanych na terenie Metropolii Górnośląsko-Zagłębiowskiej.
- Nagroda główna zostanie przyznana jednorazowo za artykuł o znaczących walorach naukowych, napisany w języku angielskim i poświęcony zagadnieniom relacji Kościół – Państwo, wolności religijnej oraz swobodom obywatelskim.
- Trzy najlepsze prace konkursowe zostaną opublikowane w książce, wydanej po konferencji z udziałem Pana Profesora Josepha Haleviego Horowitza Weilera. Natomiast Zwycięzca konkursu otrzyma pieniężną nagrodę specjalną, ufundowaną przez przewodniczącego Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii, Pana Kazimierza Karolczaka, w wysokości 3000 zł.
- Teksty należy przygotować zgodnie z wytycznymi, które znajdują się na stronie czasopisma Ecumeny and Law: https://wydawnictwo.us.edu.pl/node/8081/info_for_authors
- Gotowe artykuły należy przesyłać do 11 września na adres: wtl@us.edu.pl
Rabin Szlomo Szabtaj Halewi Horowitz
BIOGRAM
Rabin Szlomo Szabtaj Halewi Horowitz (hebr. Yosef Shlomo Shabtai Halevi Horowitz) urodził się w 1861 r. we Włodawie1, w jednej z najbardziej znanych i zasłużonych na przestrzeni wieków rabinackich dynastii, uważanej za najstarszą autentyczną rodzinę lewicką, której korzenie sięgają czasów proroka Samuela. Rabbi Horowitz był wnukiem słynnego cadyka Jakuba Icchaka Horowitza (1745-1815), nazywanego „Widzącym z Lublina”. W roku 1889, mając 28 lat, przybył do Zamościa, gdzie został mianowany rabinem2. Tam też podjał się prowadzenia jesziwy nazywanej Ajc chaim (Drzewo życia). Mieściła się ona przy staromiejskim bet ha-midraszu.3 Okres sprawowania przez Halewiego Horowitza funkcji rabina (1889-1928) przypadł m.in. na burzliwy okres I wojny światowej, kiedy to zamojska społeczność żydowska często znajdowała się w roli wygodnego kozła ofiarnego wśród walczących stron. Dzięki osobistej przyjaźni rabina z biskupem tarnowskim Leonem Walęgą oraz jego protekcji, niewielka wspólnota żydowska zdołała przetrwać. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. Szlomo Szabtaj Halewi Horowitz zajął się przede wszystkim odbudową szkolnictwa żydowskiego w Zamościu. Był szanowany za swoją naukę i pobożność. Jego córka Hannah wyszła w 1906 r. za mąż za Zalmana Weilera – przyjezdnego studenta z Rygi, gdzie razem wyjechali wkrótce po narodzinach pierwszego syna Mojżesza Chajima. W 1922 r. opatrznościowo wyemigrowali oni do nowopowstałego Tel Awiwu w Palestynie. Dzięki temu podczas II wojny światowej uniknęli zagłady społeczności żydowskiej w Rydze i Zamościu, gdzie w roku 1943 z rąk niemieckich oprawców zginał także rabin Yoseph Halewi Horowitz.
1 Zob. https://www.horwitzfam.org/getperson.php?personID=I6660&tree=Complete, dostęp: 02.02.2022. 2 M.V. Bernstein, The Zamosc Memorial Book. A Memorial Book of a Center of Jewish Life Destroyed by the Nazis, Published at the Fifteenth Anniversary (1942-1957) after The First Slaughter of the Jews of Zamość, Mahwah – New Jersey 2004, 519. 3 A. Kopciowski, Żydowska Gmina Wyznaniowa w Zamościu w dwudziestoleciu międzywojennym, Studia Żydowskie. Almanach 1 (2011), 65.