Pamiętamy o...
Doktor Zbigniew Gajda (1958-1992)
Zbigniew Gajda urodził się 7 lutego 1958 r. w Sosnowcu, a zmarł 6 kwietnia 1992 r. w Katowicach.
W 1977 r. ukończył szkołę średnią składając egzamin dojrzałości w sosnowieckim Liceum Ogólnokształcącym im. Emilii Plater. W latach 1977-1981 studiował matematykę na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu śląskiego w Katowicach (od 3 roku – w programie indywidualnym). W czasie studiów otrzymał nagrodę specjalną Sekretarza Naukowego PAN. Studia ukończył z wyróżnieniem w roku 1981 (ze średnią 5,0). Jego praca magisterska O zbiorach H-wypukłych i przestrzeniach lokalnie H-wypukłych, uzyskała III nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie im. J. Marcinkiewicza na Najlepszą Pracę Studencką z Zakresu Matematyki Teoretycznej i została opublikowana w (wówczas) jugosłowiańskim czasopiśmie Glasnik Matematički..
W październiku 1981 r. podjął pracę w Zakładzie Równań Funkcyjnych Instytutu Matematyki UŚ; przez rok pracował na stanowisku asystenta naukowo-badawczego, a później – przez 3 lata – jako asystent naukowy. W kwietniu 1985 r. obronił rozprawę doktorską zatytułowaną Własność różnicowa wyższych rzędów w różnych klasach odwzorowań. Od października 1985 r. pracował na stanowisku adiunkta w Zakładzie Równań Funkcyjnych Instytutu Matematyki UŚ. Przygotował rozprawę habilitacyjną nt. Invariant means and representations of semigroups in the theory of functional equations (Prace Naukowe Uniwersytetu śląskiego w Katowicach nr 1273, Katowice 1992). Nie doczekał jednak jej wydania ani colloquium habilitacyjnego wobec tragicznej śmierci w kwietniu 1992 r.
Rozwój naukowy pana dra Zbigniewa Gajdy był błyskotliwy. Jego pokaźny, bo liczący 25 prac napisanych w ciągu 10 lat, dorobek naukowy zyskał mu rozgłos nie tylko w krajowym, ale i międzynarodowym środowisku specjalistów. Zainteresowania naukowe dra Gajdy były wielorakie; dotyczyły rozmaitych aspektów teorii równań i nierówności funkcyjnych, m.in. stabilności, własności różnicowej, selekcji odwzorowań wielowartościowych, rozwiązań christensenowsko-mierzalnych, aplikacji metod równań funkcyjnych w analizie funkcjonalnej i harmonicznej oraz teorii średnich niezmienniczych. Jego prace odznaczają się wnikliwością, precyzją, prostotą i elegancją metod; uogólniają i pogłębiają szereg wyników N.G. de Bruijna, Carolla, Koehla, Laczkovicza, Szekelyhidiego, Fischera i innych. Dr Gajda był więc zapraszany do wygłaszania odczytów m.in w Austrii, RFN, Czecho-Słowacji i na Węgrzech.
Należał do najzdolniejszych i najbardziej efektywnych matematyków w naszym środowisku. Matematyka była jego pasją i treścią życia. W niej widział sens swojej egzystencji. Mimo ciężkiego fizycznego kalectwa, z którym przyszło mu się zmagać od urodzenia, był otwarty na innych i szukał kontaktu z ludźmi, miał wspaniałe plany.
Szok związany z dramatycznie nieciągłym zakończeniem twórczości doskonale już ukształtowanego matematyka jest do dziś udziałem współpracowników, przyjaciół i znajomych, a przede wszystkim Rodziców dra Gajdy, dla których sukcesy syna były źródłem głębokiej i wielkiej radości, satysfakcji i rekompensatą za nieustanny trud wkładany w umożliwianie synowi normalnego funkcjonowania.
Opracował: prof. dr hab. Roman Ger