prof. dr hab. Krystyna Pasterczyk
Urodzona w 1960 w Jaśle. Artystka sztuk wizualnych, rzeźbiarka, zajmuje się obiektem, instalacją, poezją wizualną. Absolwentka Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego w Cieszynie, Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1986). Stopnie artystyczne uzyskała na Wydziale Rzeźby i Intermediów ASP w Gdańsku (doktorat 2001, habilitacja 2009). Od 2023 roku profesor sztuki. Podczas studiów zaangażowana w realizację programu prof. Jerzego Wrońskiego Sztuka na Uniwersytecie. Zaliczyła wówczas bauhausowski kurs koloru (J. Albers), prowadzony przez Michaela Kidnera w Cieszynie (1985). Po studiach zatrudniona w macierzystej uczelni. Równolegle wraz z Krzysztofem Morcinkiem i Andrzejem Szewczykiem współtworzyła cieszyńską Galerię Miejsce (1991-97). Działała wówczas w nieformalnej grupie artystycznej: Chlanda, Kuś, Lutyński, Morcinek, Pasterczyk, Szewczyk (do 2001). W latach 1989-91 pracowała w PLSP w Miejscu Piastowym. W latach 2009-13 prowadziła pracownię rzeźby w ASP w Katowicach. Aktualnie prowadzi pracownię rzeźby i pracownię struktur wizualnych w ISP w Cieszynie. Publikuje w Zeszytach Rzeźbiarskich (wyd. ASP Wrocław).
Swoje badania artystyczne koncentruje na poszukiwaniu istoty rzeźby / sztuki w jej związku z poezją (szeroko rozumianą). Zdecydowanie odeszła od akademickiej estetyki – formalnych poszukiwań i niezawodności warsztatu, tradycyjnej figuracji – na rzecz bezpośredniości i otwartości wobec materiałów i procesów. Pozostaje w dystansie do najnowszych technologii i wszelkiej wirtuozerii. Odrzuca iluzjonistyczne aspekty wspólne wszystkim sztukom wizualnym, starając się raczej prezentować świat niż go re-prezentować. Ukierunkowana na afektywny kontakt z materiałem i nasycanie go tym, co niematerialne, niewidzialne i liminalne; poszukiwanie spirytualności / idei tkwiącej już w samym materiale i – poprzez rzeźbiarski gest, rzeźbiarski proces – odkrywanie prymarnej, faktycznej istotności wyłaniającego się znaczenia. Używa różnych materiałów i przedmiotów znalezionych: kamienia, drewna, stali, ołowiu, wosku, krwi, atramentu, kwiatów, motyli, dźwięku etc., aby skonstruować to, co nazywa „obiektami poetyckimi”, „zdaniami” lub „sytuacjami”. Zawartość prac inspirowana jest wątkami autobiograficznymi, animistycznymi, poetyckimi i filozoficznymi.
Ważniejsze prace: Dwie Arki, 1992, Arka Matki, 1996 (kolekcja sztuki współczesnej Muzeum Śląskiego w Katowicach); Ściana z pokoju, 1994; Homage to Malte, 2000; Die Schatulle durchdringender Kälte / Szkatułka przejmującego zimna, 2001; Kamień Heideggera, 2005; Mea culpa, 2006; Różo, jesteś snem pod moimi powiekami, 2007; Biblioteka Honoris, 2010-12; Orantka / Modlitwa do kamienia, 2012; Światło i ciążenie, 2017-23.
Ważniejsze wystawy: Krystyna Pasterczyk (ind. 1994), Galeria Krzysztofory w Krakowie; Kobieta o kobiecie (1996), Galeria BWA w Bielsku-Białej; Dźwięk ciszy – sztuka kobiet (1996), Galeria Łaźnia Miejska w Gdańsku; Status quo (1996), Rzeczy i lęki (ind. 1999), Sztuka III RP (2003), Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku; Artyści Galerii Sektor I (2002), Galeria Otwarta Pracownia w Krakowie; Poiesis (ind. 2007), Galeria Fra Angelico w Katowicach; Linia i chaos – kompozycje przestrzenne świata (2017, w 100-lecie awangardy), Cień wolności (2018, w 100-lecie niepodległości), Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach.
