Uniwersytet Śląski w Katowicach

Termin: 7-9 listopada 2024 r.

Miejsce: Uniwersytet Śląski w Katowicach, Rawa.Ink

Organizatorzy: Centrum Badań Groznawczych

Opis:

Celem inicjatywy jest zebranie w jednym miejscu jak największej liczby badaczy zajmujących się grami oraz wymiana wiedzy i wzięcie udziału w debacie na temat przyszłości tego interdyscyplinarnego obszaru badawczego.

Tematy poruszone podczas kongresu zorganizowane zostaną w ramach trzech głównych ścieżek dyskusyjnych, których wątki połączą się podczas końcowej rozmowy plenarnej.

Proponowane ścieżki to:

• dydaktyka – metody dydaktyczne, doświadczenia dydaktyczne, kanony growe, przedmioty groznawcze i grotwórcze, tworzenie kierunków i siatek zajęć, a także podręczniki i pomoce dydaktyczne;
• badania naukowe – w tym prezentacje zespołów, ośrodków, centrów i stowarzyszeń badawczych, obszary prowadzonych badań, doświadczenia networkingowe i współpraca międzynarodowa, kluczowe kanały upowszechniania badań i komunikacji groznawczej;
• wpływ społeczny – współpraca biznesowa, badania zlecone, wdrożenia, patenty, popularyzacja oraz transfer wiedzy i technologii.

Termin: 14 – 15 listopada 2024 r.

Miejsce: Centrum Informacji Naukowej i Biblioteka Akademicka

Organizatorzy: Wydziału Humanistyczny Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach  (UŚ), Katedra Literatury Czeskiej i Porównawczej na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Karola (ÚČLK FF UK), Instytut Literatury Czeskiej Czeskiej Akademii Nauk (ÚČL AV ČR), Instytut Kultury Polskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego (IKP WP UW), Instytut Literatury Słowackiej Słowackiej Akademii Nauk (ÚSL SAV), Instytut Literatury Słowackiej Słowackiej Akademii Nauk (ÚSL SAV), węgierskie Centrum Nauk Społecznych – Instytut Socjologii (HUN-REN TK SZI) oraz Francuskie Centrum Badawcze Nauk Humanistycznych i Społecznych w Pradze (CEFRES, CNRS-MEAE), przy wsparciu Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych w ramach programu PARCECO.

Opis:

Tematem konferencji jest rozpoznanie, w jaki sposób to specyficzne napięcie między koncepcjami kulturowymi a instytucjami państwowymi rezonowało w naszych kulturach i literaturach narodowych, jak tworzyło historie, inicjowało praktyki i cyzelowało narracje dominujących fikcji męskości (Silverman: 1992). Punktami wyjścia dla proponowanego projektu są trafne spostrzeżenia Teresy de Lauretis (1992), że „reprezentacje kulturowe odgrywają kluczową rolę w społecznej konstrukcji – i dekonstrukcji – męskości” oraz opinia Todda W. Reesera, że: „Hegemoniczna męskość jest zawsze w ruchu. Zawsze. Nigdy nie jest stabilna”. (Reeser: 2017)

Procesy modernizacyjne końca XIX wieku zakładają, że „maskulinizacja” jest warunkiem sine qua non odrodzenia narodowego (anachroniczne struktury społeczne były często interpretowane jako wynik słabej lub niewłaściwej pozycji męskości w danej kulturze). Odzyskanie strukturalnej możliwości budowania męskiej hegemonii na poziomie narodowym w odrodzonych po 1918 roku państwach (Polska, Czechosłowacja, „nowe” Węgry, Jugosławia itd.) było kontrapunktowane przez emancypację kobiet, pojawienie się homoseksualności w polu społecznej widoczności i sąsiednie „silne” projekty maskulinistyczne (nazistowskie państwo niemieckie, robotnicze państwo radzieckie). Można zatem przypuszczać, że nowoczesne koncepcje męskości w krajach Europy Środkowej miały specyficzną i, by tak rzec, (pół)peryferyjną (Blagojević: 2014) genealogię. Ze względu na ich rzeczywiste lub wyobrażone zacofanie cywilizacyjne, są one podszyte niepewnością, zwłaszcza w czasach wstrząsów i transformacji, których nasza część świata doświadczyła w XX wieku. Nie będzie zatem przesadą stwierdzenie, że w peryferyjnej nowoczesności nie ma męskości, a jedynie kolejne kryzysy męskości wynikające z niestabilności instytucji społecznych i kulturowych instancji tworzących ideologie męskiej hegemonii lub dominacji.

Współczesne teorie męskości pozwalają nam przenieść nacisk z „bycia” na „stawanie się” i ujawniają złożoność i procesualność, a także nieodłączną „niekompletność” męskości/-ości. Pozwala nam to zdefiniować obszar dociekań, którym jest prześledzenie poczucia definicyjnej niepewności co do tego, czym jest „męskość” w nowoczesności, jakie są jej ograniczenia, które jej kulturowe artykulacje są najbardziej/najmniej pożądane i dlaczego. Odnosząc tę obserwację do historycznej pozycji krajów Mitteleuropy, chcemy prześledzić literackie i artystyczne zmagania z męską formą nowoczesności w okresie i) rozwoju gospodarki kapitalistycznej w drugiej połowie XIX wieku, ii) dwudziestolecia międzywojennego, iii) ery państwowego socjalizmu, iv) potransformacyjnej (post)nowoczesności.