Autor: Jon Alpert, Ellen Goosenberg Kent
Gatunek: film dokumentalny
Zagadnienia psychologiczne: zespół stresu pourazowego, psychologia kliniczna, psychologia pracy i organizacji, psychologia społeczna, psychologia bliskich związków
Kto poleca: dr Magdalena Sitko-Dominik
Szczery, drastyczny, przejmujący obraz cierpienia osób chorujących na PTSD i ich rodzin. Film dokumentalny rozpoczyna się od pytania, pochodzącego z Odysei Homera, „Czy okropności wojny na zawsze już pozostaną w twym sercu?”. Jego bohaterowie, żołnierze służący w armii Stanów Zjednoczonych, niczym Odyseusz wyruszają w podróż. Bez względu na ich początkowe motywacje, czy też pochodzenie, przyświeca im jeden cel – pragną służyć innym. Jest to podróż kreująca wspomnienia, których nie można zapomnieć. Jak relacjonuje jeden z bohaterów, to, co przeżyli zostaje z nimi już na zawsze, zupełnie „jakby mieli w sobie aparat fotograficzny”.
To podróż samotna, pełna cierpienia i smutku, której nie sposób opisać słowami, bo, jak zaznaczają bohaterowie, o tym, co przeżyli na polu bitwy, wiedzą tylko oni sami. To opowieść o obawach związanych z otrzymaniem diagnozy, o samotnym zmaganiu się z objawami z obawy przed tym, jak będą spostrzegani przez społeczeństwo oraz o tym, co najtrudniejsze – powrocie do codziennego życia, bo po odbyciu tej podróży, nie jest się już tym samym człowiekiem, który w nią wyruszył.
Film dokumentalny traktuje również o konsekwencjach podróży: alkoholizmie, przemocy, samotności i samobójstwie. Jeśli zadajecie sobie czasami pytanie, co zmieniło żołnierzy, ten dokument przyjdzie Wam z odpowiedzią, trudną i złożoną, jednak konieczną, aby przybliżyć się do zrozumienia zespołu stresu pourazowego.
Decydując się na zapoznanie się z tym filmem, możecie odbyć podróż w czasie, zaznajomić się z objawami PTSD, prześledzić, w jaki sposób zmieniało się podejście do stresu pourazowego, zapoznać się z relacjami osób cierpiących na PTSD i ich najbliższych, a także zweryfikować popularne mity.
„Wojenne rany 1861–2010”, podobnie jak wcześniejszy dokument reżyserów, pt. „Dzień, w którym narodziliśmy się na nowo”, koncentrują się na doświadczeniach żołnierzy i żołnierek, niemniej, co podkreślają sami bohaterowie filmu, to się może przytrafić każdemu. Ważne jest to, aby wiedzieć, gdzie można uzyskać pomoc i umieć o nią prosić, bo tylko dzięki niej staje się możliwe to, że okropności wojny nie pozostaną na zawsze w twym sercu.
Niestety pomimo tego, że niewidzialne rany wojenne są równie poważne jak urazy fizyczne, osoby doświadczające stresu pourazowego nadal nie są otaczane wystarczającą opieką. Alarmujące są szacunkowe dane, prezentowane w oscarowym filmie dokumentalnym, pt. „Linia kryzysowa dla weteranów”, autorstwa Ellen Goosenberg Kent, z których wynika, że średnio co 80 minut amerykański weteran popełnia samobójstwo. Jeżeli jesteście zainteresowani tym, na jaką pomoc mogą liczyć weteranki i weterani oraz gdzie mogą ją uzyskać, koniecznie się z nim zapoznajcie.
Uwaga. Opisywane filmy dokumentalne zawierają sceny mogące wywołać dyskomfort psychiczny, ponieważ prezentowane są obrazy drastycznych urazów ciała, których doznali ich bohaterowie.
