dr hab. Krystyna Pasterczyk, prof. UŚ
Zajmuje się rzeźbą, malarstwem, instalacją, wideo-performance, dydaktyką artystyczną, teorią sztuki. Absolwentka Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego w Cieszynie UŚ w Katowicach. Stopnie artystyczne uzyskała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Aktualnie prowadzi pracownię rzeźby i pracownię struktur wizualnych w Instytucie Sztuk Plastycznych w Cieszynie. Swoje badania estetyczne koncentruje na poszukiwaniu istoty rzeźby/sztuki w jej związku z poezją. W praktyce artystycznej zdecydowanie odeszła od akademickiej estetyki – formalnych poszukiwań i niezawodności warsztatu, tradycyjnej figuracji – na rzecz bezpośredniości i otwartości wobec materiałów i procesów. Aktywnie odrzuca iluzjonistyczne aspekty wspólne wielu sztukom wizualnym, starając się raczej prezentować świat niż go re-prezentować. Ukierunkowana na odkrywanie prymarnej, faktycznej istotności wyłaniającego się znaczenia; poszukiwanie spirytualności tkwiącej już w samym materiale, poprzez swego rodzaju permisywność i kompromis z rzeczywistością, w którym rzeźbiarski gest, rzeźbiarski proces powinny być w zgodzie z naturalnym (wręcz kosmicznym) porządkiem. Taka postawa estetyczna staje się zarazem postawą etyczną. Używa różnych materiałów codziennego użytku, w tym przedmiotów znalezionych (objets trouvés): kamieni, drewna, drutu, stali, ołowiu, wosku, krwi, atramentu, kwiatów, dźwięku, aby skonstruować to, co nazywa „obiektami poetyckimi” „zdaniami” lub „sytuacjami”. Zawartość prac inspirowana jest wątkami autobiograficznymi, animistycznymi, poetyckimi i filozoficznymi.
Ważniejsze prace: „Arka matki” (1996), „Homage to Malte” (2000), „Die Schatulle durchdringender Kälte/Szkatułka przejmującego zimna” (2001), „Kamień Heideggera” (2005), „Mea culpa” (2006), „Różo, jesteś snem pod moimi powiekami” (2007), „Orantka albo modlitwa do kamienia” (2012), „Światło i ciążenie” (2017).
