Reżyseria: J.A. Bayona
Gatunek: film biograficzny, dramat
Zagadnienia psychologiczne: psychologia zachowań człowieka w sytuacjach skrajnych i ekstremalnych
Kto poleca: dr Agnieszka Skorupa
Wyobraź sobie, że nie masz prawie nic. Nie masz odpowiedniego ubrania, a masz przetrwać w ośnieżonych andyjskich szczytach. Nie masz pożywienia i nie wiesz, kiedy nadarzy się najbliższa okazja, żeby je zdobyć. Nie masz też łączności ze światem, żeby poinformować innych o tym, że żyjesz i potrzebujesz pomocy. Wyobraź sobie również, że to, co masz, stopniowo tracisz. Tracisz zdrowie i siły, będąc wystawionym na skrajne, niesprzyjające warunki środowiska. Tracisz towarzyszy, z których raz za razem ktoś odchodzi, nie mając siły, żeby żyć. Być może tracisz również stopniowo nadzieję, że nadejdzie wybawienie, a twoje cierpienie ma jakikolwiek sens. Nie, tego ostatniego chyba nie tracisz! Inaczej nie dbałbyś o schronienie, nie topiłbyś śniegu, żeby mieć, co pić, i nie wyruszałbyś w katorżniczą trasę donikąd, próbując znaleźć ślady cywilizacji, gdziekolwiek by nie były.
Ta sytuacja wydarzyła się naprawdę, w 1972 roku miała miejsce katastrofa urugwajskiego samolotu lecącego do Chile. Na pokładzie znajdowało się 45-ciu pasażerów, z których wypadek bezpośrednio przeżyło 29-ciu. Po 72 dniach spędzonych w ekstremalnie trudnych warunkach, na wysokości 3600 m nad poziomem morza, ocalono 16 osób. Już po przytoczeniu kilku faktów, historia wydaje się godna zekranizowana, co stało się nawet nie jeden raz. Powstało również kilka książek opisujących wydarzenia z tamtych czasów, w tym pozycje reporterskie i autobiograficzne.
To, co przykuło medialnie największą uwagę, to fakt, jak ocalałe osoby radziły sobie z głodem, będąc zmuszone w ostateczności do kanibalizmu. W moim odczuciu jednak, nie tutaj powinien zostać położony akcent społecznej fascynacji. Andyjska tragedia pokazuje bowiem to, co najtrudniejsze dla każdego z nas w licznych sytuacjach życiowych – skrajną bezsilność wobec niesprzyjających faktów rzeczywistości, w której przyszło nam funkcjonować. Bezsilność, która nie powoduje wycofania z działania. Która jednoczy i pozwala stawić czoła wyzwaniom, które piętrzą się we wręcz zatrważającym tempie. I właśnie z tego względu bardzo zachęcam każdą osobę do obejrzenia ostatniej ekranizacji historii, „Śnieżnego bractwa” w reżyserii J.A. Bayona z 2023 roku.
W trakcie oglądania filmu zapraszam do refleksji na temat złożoności funkcjonowania ludzkiej psychiki, która nawet w najbardziej skrajnych warunkach potrafi wzbudzić nadzieję, motywującą ciało do przetrwania. Jak to jest możliwe? Część fizjologów powiedziałaby, że to dzięki aktywności przedniej części kory zakrętu obręczy, w której mieści się domniemany ośrodek „woli życia”. Jestem przekonana jednak, że tutaj każdy widz i widzka będą w stanie udzielić własnych odpowiedzi.
