Przejdź do treści

Uniwersytet Śląski w Katowicach

  • Polski
  • English
search
Logo Europejskie Miasto Nauki Katowice 2024

Prof. Paweł Migula

Wybitny uczony, autorytet w dziedzinie fizjologii porównawczej zwierząt i ekotoksykologii, badacz o ugruntowanej pozycji w Polsce i na arenie międzynarodowej, koordynator i uczestnik krajowych i międzynarodowych programów badawczych, znakomity organizator badań naukowych, ceniony nauczyciel akademicki, popularyzator nauki.

Studia magisterskie na kierunku biologia ukończył w 1968 roku na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie; tam też uzyskał stopień naukowy doktora w 1974 r. pod naukową opieką prof. dr. hab. Władysława Grodzińskiego. W 1987 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na Wydziale Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Śląskiego.

W 1994 roku otrzymał tytuł naukowy profesora; w 1998 r. został zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego.

W 1969 roku podjął pracę naukowo-dydaktyczną na Wydziale Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Śląskiego, w którym pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji: Dziekana Wydziału w latach 2002-2008 i Prodziekana w latach 1979-1980; w latach 1993-1996 był Prorektorem ds. studentów. Od 1988 do 2015 roku kierował Katedrą Fizjologii Zwierząt i Ekotoksykologii; pełnił również funkcję Dyrektora Centrum Studiów nad Człowiekiem i Środowiskiem UŚ w latach 1989-2002, jednostki ogólnouczelnianej UŚ powołanej w wyniku realizacji projektu TEMPUS – JEP CEFES we współpracy z Uniwersytetem w Aarhus, Uniwersytetem Greenwich w Londynie i Uniwersytetem Warszawskim; efektem tej współpracy było zainicjowanie otwartych dla społeczeństwa interdyscyplinarnych wykładów pod wspólnym tytułem „Problemy środowiska i jego ochrony”, których odbyły się dotychczas 23 całoroczne edycje. Reprezentował Uniwersytet Śląski w Krajowej Komisji Etycznej ds. Doświadczeń na Zwierzętach oraz w Państwowej Radzie Naukowej.

W kręgu zainteresowań badawczych znalazły się zagadnienia z zakresu: 1) fizjologii stresu bezkręgowców, 2) bioenergetyki ekologicznej, 3) mechanizmów adaptacji fizjologicznych zwierząt do środowisk antropogenicznych. W swoich badaniach rozwijał koncepcję zastosowania biomarkerów fizjologicznych i molekularnych do oceny stanu środowiska. Największym osiągnięciem naukowym jest stworzenie, w ramach kierowanej Katedry, szkoły ekotoksykologii bezkręgowców. Wypromował 12 doktorów, z których 8 stanowi trzon kadry Katedry i kontynuuje zainicjowane kierunki badawcze.

Dokonania naukowe dokumentuje ponad 150 opublikowanych prac naukowych, które były cytowane w prestiżowych czasopismach i wydawnictwach książkowych – wg bazy Web of Science odnotowano 650 cytowań prac, a wartość indeksu Hirscha wynosi 15. Profesor jest autorem lub edytorem 7 książek i monografii, wśród których na uwagę zasługuje wydana przez Fundację Ekologiczną „Silesia” książka „Kiedy metale ciężkie są szkodliwe”, która przez wiele lat była podstawowym źródłem wiedzy na temat właściwości i szkodliwości metali ciężkich oraz autorem lub współautorem 12 podręczników i skryptów akademickich, wśród których na szczególną uwagę zasługują: 1) skrypt Wydawnictwa Uniwersytetu Śląskiego „Podstawy fizjologii zwierząt”, który jest jednym z nielicznych polskich podręczników obszernie opisujących problematykę fizjologii owadów, 2) napisany wspólnie z profesorem Ryszardem Laskowskim z Uniwersytetu Jagiellońskiego podręcznik „Ekotoksykologia; od komórki do ekosystemu” (PWRiL) który jest, obok przetłumaczonego przez profesora P. Migulę podręcznika „Podstawy ekotoksykologii” (Walker C.H., Sibly R.M., Hopkin S.P., Peakall D.B.; PWN), jednym z dwu podręczników o tej tematyce dostępnych na polskim rynku wydawniczym.

Uczestnik 7 międzynarodowych programów naukowych realizowanych we współpracy z uniwersytetami w Aarhus i Helsinkach oraz Themba Labs w Kapsztadzie. Kierownik lub wykonawca 15 projektów badawczych finansowanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Komitet Badań Naukowych i Narodowe Centrum Nauki oraz koordynator projektu PO IG pn. „Zintegrowany system wspomagający zarządzaniem i ochroną zbiornika zaporowego – ZiZOZap”.

W 2017 roku został wyróżniony uniwersytecką Nagrodą „Pro Scientia et Arte” przyznaną w uznaniu wybitnych osiągnięć naukowych i dydaktycznych.

return to top