Uniwersytet Śląski w Katowicach

Poznaj ambasadorki i ambasadorów #NaszUniwersytet!

Jestem katowiczaninem, absolwentem studiów politologicznych i historycznych na Uniwersytecie Śląskim, które miło wspominam jako przestrzeń realizacji nie tylko pasji naukowych, lecz także życia studenckiego – w samorządzie, kołach i wielu innych miejscach. 

Przekonany, że na uczelni można robić świetne rzeczy, oraz zainspirowany przez swoich wykładowców po studiach zdecydowałem się zostać na UŚ, aby pracować nad doktoratem. W 2012 roku zostałem zatrudniony na Wydziale Nauk Społecznych UŚ. Po 10 latach pracy akademickiej dalej mam mnóstwo entuzjazmu, szczególnie cenię pracę ze studentami. Jestem opiekunem studenckiego Koła Naukowego Bezpieczeństwa Narodowego i Międzynarodowego. Wspieram też organizację inicjatywy Wyróżnień JM Rektora UŚ, która ma na celu docenienie studentów najbardziej zaangażowanych w życie uczelni, ale też lokalnych społeczności, w różnych wymiarach. 

Moją wielką uniwersytecką przygodą jest Azja. Gdy byłem na studiach, o Azji mówiło się niewiele – był to czas skupienia przede wszystkim na Unii Europejskiej i USA. A ponieważ znaczenie tej części świata stale rośnie, dzisiaj dyskutujemy o niej ze studentami dużo więcej. Dla mnie wiąże się to też z podróżami na Daleki Wschód, z których przywożę wrażenia, a ich opisem uzupełniam przekazywaną studentom wiedzę ogólną. Ciekawią mnie nie tylko Chiny i Indie, między którymi stosunki analizowałem w książce Słoń w pogoni za smokiem, ale właściwie każdy kraj regionu – od coraz bardziej atrakcyjnych kulturowo Korei Południowej czy Japonii, po państwa (jeszcze!) słabo znane. Mam nadzieję, że w ramach projektu dydaktycznego uda mi się kiedyś pojechać do Azji również ze studentami, by mogli tam zaprezentować wyniki swoich badań i spotkać się w rówieśnikami. Taki kontakt międzykulturowy, zwłaszcza umożliwiający skonfrontowanie odmiennych sposobów myślenia, jest dla mnie najcenniejszy. 

Pochłaniam filmy i książki, różnych gatunków, ale najchętniej te o otaczającym nas świecie z różnych perspektyw, na przykład reportaże, które polecam potem studentom jako materiały uzupełniające do zajęć. Pozwalają spojrzeć na jakieś zagadnienie nie z lotu ptaka, przez pryzmat wielkich wydarzeń i procesów, ale oczami szarego człowieka, a czasem wałęsającego się psa. 

Sam lubię się wałęsać po górach, grać w siatkówkę (reprezentuję uczelnię na zawodach siatkówki plażowej) albo fabularne gry narracyjne (RPG). Te ostatnie planuję zastosować w pracy ze studentami – wierzę, że mogą być świetnym, nietuzinkowym narzędziem do nauki i rozwoju osobistego.