Uniwersytet Śląski w Katowicach

Poznaj ambasadorki i ambasadorów #NaszUniwersytet!

Nić mojego życia utkana przez Parki, rzymskie boginie przeznaczenia, ma swój początek na ziemi mokobodzkiej nad Liwcem („mihi patria est”), dalej wije się wieloma zakrętasami, aby przez Śląsk nad Rawą (gdzie katowicka Alma Mater i moja domus) sięgnąć do krainy nad Tybrem (ad fontes!, tu bije źródło natchnienia naukowego). 

Fatum zadecydowało o podjęciu przeze mnie studiów historycznych na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, dalej czasowo wrzuciło – w roli nauczyciela historii – za progi szkół podstawowych i średnich. To samo przeznaczenie później ponownie związało mój los z Instytutem Historii UŚ, gdzie od 1 listopada 1998 roku wypełniam swe obowiązki w sferze dydaktycznej, ale, o Fortuno!, przede wszystkim mogę spełniać się równolegle na płaszczyźnie naukowej i realizować swoje pasje. 

To właśnie tradycja katowickiego środowiska starożytniczego stworzyła podstawy moich zainteresowań badawczych. Jeszcze w latach studenckich pogłębiło się moje zauroczenie starożytnością rzymską i w jej ramach skupienie zwłaszcza nad numizmatami, potem rozwijane w systematycznej pracy badawczej. Efektem są publikacje poświęcone aspektom dziejów Imperium Romanum i materialnym wytworom kultury rzymskiej, a także mennictwu rzymskiemu w jego nummograficznej odsłonie: opracowanie Polityka dynastyczna w Cesarstwie Rzymskim w latach 235–284, monografia Vndiqve victores. Wizja rzymskiego władztwa nad światem w mennictwie złotego wieku Antoninów i doby kryzysu III wieku – studium porównawcze, „Roma marmorea” (235–284). Zapomniana epoka rzymskiego budownictwa, „Primordia Romana”. Mityczna przeszłość Rzymu i pamięć o niej w rzymskich numizmatach zaklęta, Rok sześciu cesarzy. 253 rok p. Chr. w świetle źródeł numizmatycznych, Ex nummis historia. Szkice o obrazach numizmatycznych w badaniach nad dziejami starożytnego Rzymu. 

Nieustającą inspiracją do zgłębiania tajemnic antycznego świata jest dla mnie fraza, którą talent Marguerite Yourcenar włożył w usta cesarza Hadriana: „Rzym już nie jest w Rzymie. […] przyjdą inne Rzymy, których oblicze trudno mi jest wyobrazić sobie, ale i ja przyczynię się do ich ukształtowania”. Odczytuję w tych słowach i nieuchronność przemian, a nawet fakt przemijania, i nierozwiązywalną zagadkę, i postulat przenoszenia pewnej świadomości („vita magistra historiae”) w krainy oraz przestrzenie geograficznie i czasowo inne niż świat antyczny, a wartościujące również naszą epokę. Z kolei wezwanie jednego z moich Mistrzów dało impuls do poznawania tego pierwszego Rzymu bezpośrednio w jego kolebce, stąd pierwszy wyjazd do Rzymu, potem następne…, wreszcie chwila zadumy w lesie na zboczu Monte Fumaiolo, nad strumykiem dającym początek wielkiemu Tybrowi. Bynajmniej nie jest stamtąd daleko do źródeł Sanu czy Suchej Rzeczki.