Profesor Anthony Barker pracuje w Instytucie Języków i Kultur Uniwersytetu w Aveiro i jest członkiem jego Rady Naukowej. Pełni w nim funkcję Dyrektora do spraw Badań Naukowych i koordynuje działania Grupy Badawczej Kulturoznawców. Tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie literatury XVIII wieku uzyskał w Uniwersytecie Oxfordzkim. Był także laureatem prestiżowego stypendium Munby w obszarze badań bibliograficznych, przyznanego mu przez Uniwersytet Cambridge. W Uniwersytecie Aveiro Profesor Barker pełnił funkcje Dyrektora Programów Magisterskich w ramach specjalności Języki Obce i Biznes oraz Dyrektora Studiów Doktoranckich w dyscyplinie Kulturoznawstwo. Piastował też funkcję prezesa Portugalskiego Towarzystwa Badań Anglo-Amerykańskich. W naszym obszarze kulturowym Anthony Barker zasłynął jako inicjator i spiritus movens najważniejszych portugalskich programów wymiany z Europą Środkowo-Wschodnią, której to działalności – prowadzonej równolegle do badań naukowych i dydaktyki – poświęcił ponad dziesięć lat pracy. Obecnie wykłada przedmioty filmoznawcze, literaturoznawcze i kulturoznawcze – i w tych także dyscyplinach publikuje. Wśród najważniejszych publikacji Anthony’ego Barkera należy wyliczyć takie prace, jak: Europe: Fact and Fictions (2003), Stereotyping (2005), a także tomy Television, Aesthetics and Reality (2007) i Success and Failure (2009), które ukazały się pod jego redakcją. Lista publikacji najnowszych obejmuje artykuły na temat zwariowanych komedii filmowych i telewizyjnych, ultra-przemocy w kinie lat 70. oraz trzy redagowane monografie: Identity and Cultural Exchange in Travel and Tourism (2015), Personal Narratives, Peripheral Theatres: Essays on the Great War (1914–18), a także Body and Text: Cultural Transformations in New Media Environments (2019).
Melodrama meets Social Change: Mad Men, Television and Seriality
The last twenty years have been a golden age for television drama in the United States, as first the cable TV revolution and then online streaming, not to mention the many synergies available to media conglomerates, have brought about a major infusion of cash for programme making. Now quality television is guaranteed by subscribers rather than declining advertising revenue. Enjoying this climate of greater prosperity and autonomy are writer/creator/producers, making series which could claim to be ‘authored’ rather than factory-produced. Such a series is Matthew Weiner’s Mad Men (2007-15).
Bankrolled by minor production company Lionsgate and basic cable operation AMC, Mad Men was a world-wide success. Over nine years and seven series, comprising 93 episodes, it reconstructs a vision of recent American social history which knowingly revisits debates about gender equality, consumerism and professional ethics with style and irony. It also demonstrates the potential of these authored serials to go deeper in character development than television has traditionally managed. This presentation looks at Mad Men’s achievements, how it uses real events and commercial products to signpost a period when the American social fabric underwent radical transformation.
As confirmed despiser of TV, the filmmaker David Cronenberg, has recently said,
maybe the cinematic equivalent of the novel is really a Netflix series, that maybe goes on for five years or seven years. Really, this is a new art form. It’s not like old television series. I am seeing some series I thought were really quite brilliant. Fantastic – and like a novel. I thought maybe the cinema as we know it is really writing a short story but if you want write a novel, then you have to do a series. [July 2018]
Dr Anthony Barker,
University of Aveiro,
Portugal
Melodramat wobec przemian społecznych,
czyli Mad Men, telewizja i serializm
Ostatnie dwudziestolecie można z powodzeniem określić mianem Złotego Wieku telewizyjnego serialu obyczajowego w Stanach Zjednoczonych. Rozkwit tego zjawiska wiązał się bowiem z rewolucją, jaką najpierw przyniosły narodziny telewizji kablowej a następnie streamingu online, nie wspominając już o wielu formach technologicznej synergii, z których korzysta wiele konglomeratów medialnych. Transformacje te wygenerowały poważny zastrzyk gotówki, którą można było przeznaczyć na tworzenie nowych programów. Dziś, w stopniu daleko wyższym, niż malejące z roku na rok przychody z reklam, gwarantem funkcjonowania telewizji najwyższej jakości są jej abonenci. W klimacie rosnącego dobrobytu i coraz szerszej autonomii rozkwitają także scenarzyści/twórcy/producenci tworzące seriale, które można byłoby określić jako „autorskie”, w odróżnieniu od tych produkowanych sztampowo. Przykładem takiej „autorskiej” produkcji jest serial Mad Men Matthew Weinera, emitowany w latach 2007–2015.
Współfinansowany przez niewielką firmę producencką Lionsgate i dostawcę telewizji kablowej AMC, Weinerowscy Szaleńcy odnieśli międzynarodowy sukces. W ciągu dziewięciu lat, podczas których powstało siedem sezonów (93 odcinki) Mad Men, serial wpisał się w powszechną świadomość jako zrealizowane w znakomitym stylu dzieło: dzieło rekonstruujące przemiany najnowszej amerykańskiej historii społecznej przez pryzmat naznaczonego błyskotliwą ironią autorskiego spojrzenia. Ta właśnie autorska wizja świadomie uwypukla problematykę równości płci, konsumpcjonizmu, czy etyki zawodowej, powracając do najważniejszych debat epoki, a tym samym dowodzi potencjału „autorskich” seriali, które powstając w atmosferze braku ograniczeń pozwalają twórcom rozwinąć skrzydła i tworzyć postacie o wiele bardziej wielowymiarowe, niż było to dotąd możliwe przy „tradycyjnych” produkcjach telewizyjnych. Niniejszy wykład naświetla anatomię sukcesu dzieła Weinera, koncentrując się na tym jak wplecione w serial autentyczne wydarzenia i lokowane w odcinkach produkty pozwalają twórcom zaznaczyć najważniejsze punkty na czasoprzestrzennej mapie Ameryki w tym właśnie okresie, gdy jej tkanka społeczna przechodziła radykalną transformację.
Punktem wyjścia do proponowanej debaty mogłaby być jedna z najnowszych wypowiedzi gardzącego telewizją – i słynącego ze swych poglądów na ten temat – filmowca Davida Cronenberga:
[…] być może kinowym odpowiednikiem powieści jest tak naprawdę serial Netflixa, który może rozwijać się przez pięć lub siedem lat. De facto – to całkiem nowa forma sztuki. Zupełnie niepodobna do tego, czym serial telewizyjny był niegdyś. Obserwuję kilka seriali, które – moim zdaniem – okazały się naprawdę świetne. Naprawdę fantastyczne – i, faktycznie, jak powieść. Pomyślałem sobie, że może kino, jakie znamy, w istocie rzeczy tworzy opowiadania; jeśli jednak chcesz stworzyć powieść, musisz nakręcić serial. [lipiec 2018]
Prof. Anthony Barker
Uniwersidade de Aveiro,
Portugalia
Link do transmisji
WYKŁAD W JĘZYKU ANGIELSKIM