Prof. Ireneusz Opacki
Jeden z najwybitniejszych polskich literaturoznawców, niedościgły interpretator poezji, znakomity mówca, ostatni z wielkich retorów, twórca nowoczesnej polonistyki na Górnym Śląsku i w Zagłębiu Dąbrowskim.
Absolwent polonistyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego – magisterium pisał pod kierunkiem profesora Czesława Zgorzelskiego. Dysertację doktorską obronił w Uniwersytecie Jagiellońskim (1966), natomiast stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w Instytucie Badań Literackich PAN w Warszawie (1972). Tytuł naukowy profesora otrzymał w 1977 roku.
W 1973 roku podjął pracę naukowo-dydaktyczną na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Śląskiego. W 1974 roku w ramach Wydziału zorganizował Zakład Teorii Literatury, kierując nim blisko 30 lat i skupiając wokół siebie młodych adeptów polonistycznego wtajemniczenia. Zamiłowanie do wielkiej literatury wieszczów kontynuował na Śląsku prowadząc wykłady kursowe z romantyzmu oraz zadziwiając słuchaczy nowymi odczytaniami poezji Mickiewicza i Słowackiego. Romantyzm, obok genologii, stanowił istotny układ odniesienia dla całej literatury XX wieku.
Plonem tej fascynacji są przede wszystkim autorskie książki, m.in. „Poetyckie dialogi z kontekstem: szkice o poezji XX wieku” i „Król-Duch, Herostrates i codzienność”, tekst „Krzyżowanie się postaci gatunkowych jako wyznacznik ewolucji poezji” zamieszczony w antologii Davida Duffa „Modern Genre Theory”, będącej podsumowaniem dokonań dwudziestowiecznych teorii gatunku oraz monumentalny projekt badawczy składający się z 10 monograficznych tomów o twórczości grupy Skamander.
W pracy dydaktycznej dał się poznać jako znakomity nauczyciel akademicki, charyzmatyczny wykładowca, przyjaciel studentów, wychowawca wielu pokoleń uczonych.
Zmysł organizacyjny i temperament przywódczy realizował jako Prodziekan Wydziału Filologicznego (1974−1978), Dziekan Wydziału Radia i Telewizji (1987−1990), Prorektor ds. Studenckich (1980−1981) oraz wieloletni Dyrektor Instytutów: Literatury i Kultury Polskiej, a następnie Nauk o Literaturze Polskiej, którego jest patronem.
Członek Polskiej Akademii Nauk, Towarzystwa Naukowego KUL oraz Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza.
Za działalność oraz osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne uhonorowany wieloma odznaczenia i medalami, przede wszystkim Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
W 2004 roku został wyróżniony uniwersytecką Nagrodą „Pro Scientia et Arte” przyznaną „za wybitne i twórcze osiągnięcia naukowe oraz osiągnięcia w zakresie kształcenia kadry tworzącej silny ośrodek humanistyki uniwersyteckiej na Śląsku”.
Zmarł w lipcu 2005 roku.