18 czerwca 2024 r. w godz. od 11.00 do 14.45 w Galerii Miasta Ogrodów Instytucji Kultury im. K. Bochenek w Katowicach odbędą się publiczne obrony dyplomów licencjackich kierunku arteterapia. Prezentacjom dyplomowym będzie towarzyszyć wystawa pt. „Rajzefiber. W drodze do spotkania”. Wernisaż rozpocznie się o godzinie 16.15, a wystawa prezentująca prace dyplomowe będzie czynna do 1 września 2024 r.
Tekst wprowadzający do wystawy:
Rajzefiber. W drodze do spotkania
Wędrówka, podróż, zmiana przestrzennej lokalizacji obiektu jest takoż ekscytująca, jak i budzi pewne obawy, swoisty niepokój przed tym, co przyniesie w swych trajektoriach, lecz i u celu przebytej drogi. Ot rajzefiber.
Ale może właśnie ów niepokój pcha nas do podjęcia pierwszego kroku, a po nim do wykonania kolejnych? Przeto i nieco obawiamy się, ale i pragniemy tego, by ruszyć w drogę.
Przemieszczanie się bowiem sięga do naturalnego dla człowieka – już od inicjalnego momentu własnej ontogenezy – atrybutu funkcjonowania, jakim jest ruch, gdyż to właśnie on jest odpowiedzialny za przenoszenie energii i aktualizację własnej potencjalności.
Ruch (gr. kínesis, metabolé, łac. motus, arab. harakāt) jest – jak się okazuje – kluczowy dla rozumienia świata. Arystoteles przestrzega nawet, iż „nieznajomość istoty ruchu mogłaby doprowadzić w konsekwencji do nieznajomości przyrody”, i ma tu na myśli nie tylko zmianę miejsca przez ciało w przestrzeni, ale i zmienność bytów, jako sięgającą istoty rzeczy zmianę substancjalną, tak jakościową, jak i ilościową.
Ta konstatacja – osadzona w ramach arystotelesowska teorii hylemorfizmu – przekonuje, iż ruch jest procesem ciągłego aktualizowania (enérgeia, entélecheia) bytu będącego w potencji, jest urzeczywistnianiem siebie.
Stąd już blisko do myślenia o porządku świata sublunarnego, w którym ruch trwa aż do zatrzymania się, kiedy to – jak przekonuje J. Filoponos z Aleksandrii – niezbędny staje się niematerialny impuls, generans, swoista siła „narzucona” w ciało (virtus impressa), by ponownie podjąć kinestezję.
Oba te momenty – ciągłego aktualizowania potencjalności/możności (dýnamis) oraz generansu pobudzającego ciało do ruchu po momencie statycznym – są niezwykle przekonującym kontekstem dla rozumienia arteterapii. Wymaga ona wszak zaistnienia obecności Kogoś Drugiego, kto ową możność swoiście wyzwoli, kto będzie jej przyczyną.
Każdy, prezentowany na wystawie dyplomowej projekt ma swoją lokalizację w orbicie myślenia o poruszeniu osoby/osób, z którymi arteterapeuta udał się w wędrówkę. Ta wędrówka zmierza faktycznie w tę samą stronę, choć zaczyna się z miejsc nierzadko opozycyjnych. Jak się można spodziewać – samo wędrowanie okazuje się największą przygodą terapeuty, gdyż po drodze doświadcza on światów tych, którzy w działaniu sztuką o różnych miejscach swojego życia opowiadają. Opowiadają, a deskrypcji dokonują posługując się obrazem, instalacją, ucieleśnieniem czy używając materii muzycznej. To światy nierzadko bólu, cierpienia, zmagania się z losem, innymi ludźmi i ich małostkowością, własnymi obawami i ograniczeniami. Ale ta wspólna arteterapeutyczna peregrynacja przynosi szansę na zrozumienie siebie i wolę zmiany, a obie te komponenty wymagane są, by mieć nadzieję na osiągnięcie homeostazy.
I pomimo obaw przed uczynieniem pierwszego kroku, zrozumiałym zdenerwowaniem przed podróżą, i uczestnicy sesji, i terapeuci są po prostu „(…) jedni dla drugich pielgrzymami, którzy różnymi drogami zdążają w trudzie na to samo spotkanie” (Antonie de Saint-Exupery).
Prof. dr hab. Katarzyna Krasoń
Harmonogram obron
Tekst wprowadzający do wystawy
